Legenda o Kłodnicy - legenda kłodnicka

Legenda o okrutnych utopcach

Bardzo dawno temu okolice grodu Koźla otaczały lasy, w których rosły ogromne drzewa. Potężne dęby sięgały korzeniami brzegów Odry, która płynęła w tych czasach szerokim korytem i wielkimi rozlewiskami.
Nieopodal grodu do Odry wpływała inna rzeka. Drwale zwali ją „ta która kłody niesie", ponieważ transportowali nią ścięte drzewa i dalej spławiali je Odrą. Znajdowała się tu również przeprawa przez Odrę na szlaku kupieckim. Mogłoby się wydawać, ze okolica tętni życiem, a jednak osiedlali się w pobliskich lasach nad brzegiem rzeki tylko nieliczni śmiałkowie. Kupcy niechętnie zatrzymywali się tu, ponieważ w ogromnych konarach drzew zamieszkiwały dziwne istoty niewielkiego wzrostu, podobne do ludzi, o jednej nodze krowiej, a o drugiej końskiej. Istoty te nazywano utopcami, dlatego, że wciągały do wody ludzi i czyniły ich swoimi podwodnymi poddanymi. Robiły to od zmierzchu do świtu oraz w samo południe. Dlatego wszyscy ludzie uciekali daleko od rzeki i jej rozlewisk, chowali się w chatach. Życie w tym czasie zamierało.
Pewnego razu przywędrował w te okolice drwal ze swoją żoną i czterema synami. Rodzina drwali uchodziła za bardzo pracowitą. Nad brzegami rzeki, nad rozlewiskami rosły najpotężniejsze drzewa. Drwal wbrew przestrogom ludzi, postanowił je wykarczować i zabezpieczyć je przed utopcami, które były coraz bardziej zuchwałe. Wybudował na wysokich polach , w pobliżu olbrzymich drzew, chatę. Od świtu do zmierzchu chodził z synami na wyręb, zaś w południe, kiedy utopce wychodziły na brzegi, chowali się przed nimi wysoko w konarach dębów. Gdy lasy były już prawie wykarczowane, rozgniewane utopce porwały syna drwala, który wieczorem poszedł po zapomniane narzędzia. Wtedy drwal postanowił przepędzić z okolicy te diabelskie stworzenia. Odtąd cała rodzina zbierała żywicę w pobliskich sosnowych i świerkowych lasach. Nazbierali tego ogromne ilości. Żona drwala wypychała tym owcze i koźle skóry. Drwal z synami chodził nad rzekę i wydłubywali w pozostawionych ogromnych pniach duże otwory. Wypełniali je żywicą i igłami drzew, by utopce trzymały się od nich z dala. Drwal i synowie nosili ze sobą zawsze poświęcone krzyże.
Gdy wszystko było już gotowe, podpalili żywicę w pniach oraz przygotowane koźlęce i owcze skóry, które wrzucali do wody. Powstał tak duży ogień, że woda w rzece się zagotowała, a że we wrzątku nie da się żyć- wiedzą wszyscy. Przekonały się też o tym okropne utopce i uciekły w siną dal. Od tej pory obok chaty drwala zaczęto budować inne chaty, wypalone ziemie nad brzegami służyły do uprawy przybyłym tu rolnikom. Rozlewiska odgrodzono od koryta rzeki i zakładano w nich stawy rybne, z których osada zasłynęła. Rzeką można było już spokojnie spławiać ścinane drzewa do Odry i dalej na północ.
Na pamiątkę wydarzeń, które działy się nad tą rzeką, nie mówiono już o niej „ta co kłody niesie", ale nazywano ją Kłodnica. W miejscu gdzie stała chata drwala, powstała osada, która była zawsze bardzo związana z rzeką. Ją też nazywano Kłodnica. Nadano jej herb, na którym umieszczono ogromny pień, topór i piłę narzędzia pracowitego i mądrego drwala.
Dziś wszyscy zapomnieli już o rodzinie drwala, a stawy z biegiem lat zasypano i zamieniono na pola uprawne. I tylko nasze babcie jeszcze pamiętaj ą opowieści o okrutnych utopcach.

Nikola Norek Klasa IV b